Saturday, December 24, 2005

 

Les petits histoires rencontrer pendant le repas ...

Tijdens het eten wordt er veel en geanimeerd gekletst. Vaak over wat iemand die morgen nu weer is overkomen. Er wordt vaak en veel gelachen. Maar het is voor mij ook een moment om de vragen te stellen die bij mij omhoog borrelen.
Zo vroeg ik me ooit af, hoe nuttig een vliegtuig nu eigenlijk was in een land met zo’n geweldige infrastructuur. Bij wijze van voorbeeld haalde pere Tanneguy het volgende verhaal aan :
Er was eens een zuster, die met de auto van Bambari naar Bangui ging. Halverwege was er een ‘coupure’ zoals ze hier een roofoverval eufemistisch noemen. Er werd flink wat geschoten en de zuster raakte gewond. Zo erg, dat ze – eenmaal in Bangui gearriveerd – aan haar verwondingen overleed.
Nu was de zuster erg geliefd en dus werd besloten haar in haar eigen parochie, Bambari, te begraven. Je gelooft het of je gelooft het niet, maar op de terugweg was er weer een coupure. Zodat er uiteindelijk – eenmaal in Bambari aangekomen – een doorzeefde kist ter aarde werd besteld.
Nou ja ...
Morgen komen mijn wederhelft en zoon met Air France op Bangui aan. Soeur Noella heeft mij – heel lief – een prachtig apartement op steenworp afstand van maison St Charles (waar ik tot op heden woon) aangeboden om zolang met zijn drien te verblijven. Dat is op het terrein van de school, waar soeur Noella de scepter zwaait. Op dat terrein zijn vier boxers de baas. Ze zijn heel lief en ik was vandaag bezig de boel wat in te richten terwijl zij om me heen kwispelden. Toen kwam soeur Noella langs en die vroeg bezorgd of ik geen last had gehad van de honden? Of ze niet gebeten hadden? Nou nee, zei ik verbaasd, waarom zouden ze? Nou, de vorige piloot had met stenen gegooid en daarmee had hij definitief zijn eigen ruiten ingegooid, want hij kwam niet levend langs die honden.
Toen ik dat allemaal aan tafel had verteld kwam Tanneguy met een kostelijk verhaal : er was een man met een heel goed opgevoede hond. Na een poos kwam hij een vrouw tegen en ze besloten te trouwen. Daar had de hond het nogal moeilijk mee, maar hij was goed opgevoed, dus hij beet niet hard, maar hij beet haar steeds een beetje in haar bips. En dat hield hij goed vol. Hij wende niet aan haar gezelschap.
Eenmaal moest mevrouw ’s nachts haar nachtelijk water kwijt en ‘le petit coin’ - zoals ze dat hier zo dichterlijk noemen - was buiten. Zonder problemen bereikte ze het kleine hoekje en deed wat ze daar kwam doen. Echter, toen ze weer terug wilde bleek de hond voor de deur te zitten. En elke keer dat ze de deur op een kier deed begon de hond gevaarlijk te grommen, zodat het een hele poos duurde voordat ze – bevrijd door haar man – weer in bed kon kruipen. De hond heeft uiteindelijk het veld moeten ruimen.

Comments: Post a Comment



<< Home

This page is powered by Blogger. Isn't yours?