Friday, April 28, 2006
Maison St. Charles
Oostwold, Groningen : ik moet laten zien dat ik met een C206 kan vliegen
Pitstop op Mobaye
Thursday, April 27, 2006
Boek
Binnenkort wordt de inhoud van deze weblog uitgegeven in boekvorm. Mocht u interesse hebben dan kunt u dat laten weten, door een mailtje te sturen aan hans@swellengrebel.info
Tuesday, April 18, 2006
pere Ben vertelt verder....
Beste Hans, Even een stukje uit jouw journaal, waar ik al een keer over wilde schrijven. Nu naar aanleiding van je mail van vanmorgen:
"Ook wel een aardige : Flavien vertelt me - en het wordt later door Helmutbevestigd - dat er indertijd nogal wat gedoe was aan de overkant. Dat is Zaire.Daardoor kwamen er heel wat Zairezen hals over kop deze kant uit. In zulkegrote getalen, dat de UNHCR zich geroepen voelde om hulp te bieden. Altijd mooinietwaar. In Bangui maakten zich vrachtwagens klaar met dekens, tenten en noemmaar op. Tegen de tijd dat ze in Mabaye waren gearriveerd was er geenvluchteling te ontdekken. Alle vluchtelingen waren door de lokale bevolkingliefdevol in hun hutten ondergebracht!! Daar krijg je toch een brok van in jekeel, als je dat hoort. Een enorme toevloed van mensen, gewoon opgelost enopgenomen door hartelijkheid en gastvrijheid. Niet aldus de UNHCR, die in grotewoede ontstak. Waar waren nu die vluchtelingen? Zij hadden recht op hunvluchtelingen! De mensen bleven er kalm onder en wezen de UNHCR op hetonbenullige van hun gedrag. Gelukkig kwamen ze snel tot bezinning en pakten -toch enigszins teleurgesteld - hun biezen. Je ziet het zo voor je : je bentbrandweer en je wacht je halve leven op een brandje. Dan mag je eindelijk endan hebben de omstanders het al uitgepiest. Om tegen de muur omhoog te kruipen.Ja toch? Best begrijpelijk. Ook tekenend voor de trots die de CentraalAfrikanen hebben. Ze zijn niet kruiperig en ze hebben een trotselichaamshouding met een idem gezichtsuitdrukking. Ik vind dat wel mooi."
(Flavien en Helmut waren in die tijd nog niet in Mobaye.) Mobutu is gevlucht in de nacht van Pinksteren (1996?). 's Nachts hoorde ik 2 vliegtuigen opstijgen vanuit Gbadolite op 25 kilometer van Mobaye. Toen wist ik dat het zover was. 's Morgens ben ik meteen naar de rivier gereden en daar zag het zwart van de bootjes met mensen die onze kant opkwamen. Er zijn toen zo'n 15.000 mensen de rivier overgestoken, waaronder een groep Europeanen (die voor de missie werkten), en een groep van zo'n 450 Ruandezen. Met de politie had ik de zaak hier van te voren al geregeld dat alles wat missie was door mij opgevangen zou worden. De immigratiedienst kwam heel vriendelijk hier op de missie de papieren voor elkaar maken. Uitstekende samenwerking, die we maandenvan te voren al geregeld hadden. De Zaïrezen werden meteen opgevangen door deplaatselijke bevolking. Vele mensen uit Mobaye sliepen buiten om devluchtelingen hun huis en bed te geven. Ze werden door de plaatselijkebevolking ook nog eens gevoed. "De graanschuren" en de velden zijn daarvoorleeggehaald. Dan was er nog een groep van 450 tot 500 Ruandezen, diewaarschijnlijk al vechtend door de Zaïre waren getrokken en voor plaatselijkelegertjes hadden gevochten. Helemaal duidelijk is dat nooit geworden. Wat welzeker is dat die er slecht aan toe waren: mannen, vrouwen, kinderen. Die zijndoor de overheid hier bij elkaar gedreven onder een grote Mangoboom midden inde stad. We hadden dus 3 grote groepen: 1. de expatriés en de mensen die voor de kerk in de Zaïre gewerkt hadden. 2. de grote groep Zaïrezen die overal door de mensen geherbergd en verzorgdwerden.3. de Ruandezen.
Groep 1. Ik heb meteen de verschillende ambassades in Bangui gewaarschuwd, wanter waren ook enkele gewonden bij. Niemand heeft iets van zich laten horen,ondanks het feit dat er weken lang over de franse radio aangekondigd was dat zeoveral vandaan gehaald zouden worden. Ons vliegtuig heeft toen enkele vluchtengemaakt om ze naar de hoofdstad te vliegen. Ook Minair is met hun vliegtuig (9of 14? plaatsen) gekomen. Dat heeft mij handen vol geld gekost.Zaïrezen die van de missie waren hebben we meteen doorgestuurd met onze auto'snaar Kongbo en Alindao. Dat was allemaal mogelijk omdat we zo'n goedesamenwerking hadden met de plaatselijke autoriteiten hier.Twee dagen later verneem ik dat er een franse helikopter was geland op enkelekilometers van Mobaye om de laatste huursoldaten (Zuid Afrikaans en Frans) opte halen. Frankrijk had altijd beweerd dat ze geen "mercenaires" bij Mobutuhadden!!Toen ben ik zo verschrikkelijk kwaad geworden dat ik de Franse Ambassade overonze radio de huid vol gescholden heb, wetend dat het franse leger onzeradioverbindingen volgt. Collega's zeiden me om dat niet zo hard te roepen,waarop ik dan iedere keer weer het hele verhaal vertelde, zeggend dat ikdonders goed wist dat de fransen onze uitzendingen afluisteren.Een paar dagen later kwam de prefect mij zien om me uit te nodigen voor eenveiligheids bijeenkomst met de hoogste vertegenwoordiger van het franse legeruit Bangui. Ik heb geweigerd om daar naar toe te gaan, zeggend dat ik de handenvol had met het ontvangen en verzorgen van de vluchtelingen. Toen vroeg deprefect of de veiligheidsconferentie dan bij mij gehouden kon worden, zodat ik geen onnodige tijd zou verliezen. Dat hebben we toen afgesproken. Wat bleek: de franse hoge Piet was speciaal gekomen om mij uit te leggen dat Frankrijk geen schuld trof en dat ik mijn vraag tot evacuatie aan het leger had moetenrichten. Ik heb hem toen gezegd dat dat "gelul" is. Dat ze onze radioafluisteren en dus precies wisten wat er aan de hand was. En als de franseambassade dan blijkbaar door zo'n stelletje onbenullen bevolkt werd ze dan beter de hele zaak konden sluiten.
Groep 2: De grote groep Zaïrezen. Opgevangen door de plaatselijke bevolking.UNHCR, en andere vluchtelingen organisaties die per vliegtuig, helikopter,auto's aan komen razen om de toestand op te nemen, de vluchtelingen tetellen... Maar nooit met iets om de mensen te helpen. Dan hadden ze ook nog hetlef om te vragen om op de missie te overnachten (we hadden meer als 50vluchtelingen in huis en aan tafel).Op mijn vraag of ze niet met wat hulp konden komen was hun reactie: Nee, wemoeten eerst de situatie opnemen, kampen zoeken en inrichten, enz. Waarop eenvan de mensen hier zei: "Een lege maag heeft geen WC nodig". Maar ze kondenniets doen voordat de vluchtelingen achter "prikkeldraad" zaten. Toen wevertelden dat er geen kamp en geen prikkeldraad nodig was omdat devluchtelingen bij de mensen thuis opgenomen werden, was hun reactie: "Oh, danis het dus alleen maar familiebezoek". Dan zou je zo'n stel onbenullen toch dekop inslaan?Bovendien vertrokken hun auto's volgeladen met de weinige vis en het weinigeeten dat hier nog op de markt te vinden was. Goedkoper als in Bangui. "Onze"vluchtelingen zijn niet ver het binnenland in gedeporteerd, zodat ze na eenpaar maanden meteen weer terug konden toen het weer rustig was aan de anderekant.
Groep 3: De groep van 450 tot 500 Ruandezen. Dagelijks maakten onze dames etenvoor hen klaar en werd dat aan hen uitgedeeld. Bovendien werd er ook medischvoor hen gezorgd door de zusters. Eentje is er hier overleden en op ons kerkhofbegraven: de hele stad en de hoogste autoriteiten waren er bij om die man eenwaardig "afscheid" te geven. Heel indrukwekkend. Ik heb altijd nog het plangehad om op zijn graf een standbeeldje te zetten voor "de onbekendevluchteling". Jammer genoeg is dat er nooit van gekomen en dat "steekt" me nogsteeds.Weken (of maanden) later zijn ze dan eidelijk door de UNHCR afgevoerd naar eenkamp ergens in het verre noorden. Weer een tijd later hoorden we dat er een"opstandje" was geweest in het kamp en dat de meeste vluchtelingen waren gedooddoor het leger??? Toen het weer helemaal rustig was ben ik naar Bangui gegaan waar het in mijnandere brief beschreven voorval heeft plaats gevonden. Zie tekst die ik hierkopiëer. "Toen de vluchtelingen vanuit de Zaïre weer naar huis waren ben ik naar dehoofdstad gegaan en in een brief aan de UNHCR heb ik de vraag gesteld hoeveelhet programma "vluchtelingen in Mobaye" hen had gekost en hoeveel van dat geldbij de vluchtelingen was terechtgekomen. De vertegenwoordiger van UNHCR heefttoen gedreigd om mij voor het gerecht te dagen en mij het land uit te latenzetten. Een simpele vraag: Operatie "vluchtelingen Mobaye" heeft hoeveel gekosten hoeveel daarvan is bij de doelgroep terecht gekomen?"
Groeten, Ben van Breen
p.s. Een paar dagen geleden zijn er (ik meen bij Baoro) 2 dokters (van OMS) met hunmilitaire escorte in een hinderlaag gereden en neergeschoten. OMS, UNICEF, UN,Banque MONDIALE; etc. rijden altijd met een militair escorte, "zeer moedig" vanhen, want volgens mij lopen ze dan veel meer gevaar. Maar bij de plaatselijkebevolking maakt dat wel indruk: zulke belangrijke persoonlijkheden!!
"Ook wel een aardige : Flavien vertelt me - en het wordt later door Helmutbevestigd - dat er indertijd nogal wat gedoe was aan de overkant. Dat is Zaire.Daardoor kwamen er heel wat Zairezen hals over kop deze kant uit. In zulkegrote getalen, dat de UNHCR zich geroepen voelde om hulp te bieden. Altijd mooinietwaar. In Bangui maakten zich vrachtwagens klaar met dekens, tenten en noemmaar op. Tegen de tijd dat ze in Mabaye waren gearriveerd was er geenvluchteling te ontdekken. Alle vluchtelingen waren door de lokale bevolkingliefdevol in hun hutten ondergebracht!! Daar krijg je toch een brok van in jekeel, als je dat hoort. Een enorme toevloed van mensen, gewoon opgelost enopgenomen door hartelijkheid en gastvrijheid. Niet aldus de UNHCR, die in grotewoede ontstak. Waar waren nu die vluchtelingen? Zij hadden recht op hunvluchtelingen! De mensen bleven er kalm onder en wezen de UNHCR op hetonbenullige van hun gedrag. Gelukkig kwamen ze snel tot bezinning en pakten -toch enigszins teleurgesteld - hun biezen. Je ziet het zo voor je : je bentbrandweer en je wacht je halve leven op een brandje. Dan mag je eindelijk endan hebben de omstanders het al uitgepiest. Om tegen de muur omhoog te kruipen.Ja toch? Best begrijpelijk. Ook tekenend voor de trots die de CentraalAfrikanen hebben. Ze zijn niet kruiperig en ze hebben een trotselichaamshouding met een idem gezichtsuitdrukking. Ik vind dat wel mooi."
(Flavien en Helmut waren in die tijd nog niet in Mobaye.) Mobutu is gevlucht in de nacht van Pinksteren (1996?). 's Nachts hoorde ik 2 vliegtuigen opstijgen vanuit Gbadolite op 25 kilometer van Mobaye. Toen wist ik dat het zover was. 's Morgens ben ik meteen naar de rivier gereden en daar zag het zwart van de bootjes met mensen die onze kant opkwamen. Er zijn toen zo'n 15.000 mensen de rivier overgestoken, waaronder een groep Europeanen (die voor de missie werkten), en een groep van zo'n 450 Ruandezen. Met de politie had ik de zaak hier van te voren al geregeld dat alles wat missie was door mij opgevangen zou worden. De immigratiedienst kwam heel vriendelijk hier op de missie de papieren voor elkaar maken. Uitstekende samenwerking, die we maandenvan te voren al geregeld hadden. De Zaïrezen werden meteen opgevangen door deplaatselijke bevolking. Vele mensen uit Mobaye sliepen buiten om devluchtelingen hun huis en bed te geven. Ze werden door de plaatselijkebevolking ook nog eens gevoed. "De graanschuren" en de velden zijn daarvoorleeggehaald. Dan was er nog een groep van 450 tot 500 Ruandezen, diewaarschijnlijk al vechtend door de Zaïre waren getrokken en voor plaatselijkelegertjes hadden gevochten. Helemaal duidelijk is dat nooit geworden. Wat welzeker is dat die er slecht aan toe waren: mannen, vrouwen, kinderen. Die zijndoor de overheid hier bij elkaar gedreven onder een grote Mangoboom midden inde stad. We hadden dus 3 grote groepen: 1. de expatriés en de mensen die voor de kerk in de Zaïre gewerkt hadden. 2. de grote groep Zaïrezen die overal door de mensen geherbergd en verzorgdwerden.3. de Ruandezen.
Groep 1. Ik heb meteen de verschillende ambassades in Bangui gewaarschuwd, wanter waren ook enkele gewonden bij. Niemand heeft iets van zich laten horen,ondanks het feit dat er weken lang over de franse radio aangekondigd was dat zeoveral vandaan gehaald zouden worden. Ons vliegtuig heeft toen enkele vluchtengemaakt om ze naar de hoofdstad te vliegen. Ook Minair is met hun vliegtuig (9of 14? plaatsen) gekomen. Dat heeft mij handen vol geld gekost.Zaïrezen die van de missie waren hebben we meteen doorgestuurd met onze auto'snaar Kongbo en Alindao. Dat was allemaal mogelijk omdat we zo'n goedesamenwerking hadden met de plaatselijke autoriteiten hier.Twee dagen later verneem ik dat er een franse helikopter was geland op enkelekilometers van Mobaye om de laatste huursoldaten (Zuid Afrikaans en Frans) opte halen. Frankrijk had altijd beweerd dat ze geen "mercenaires" bij Mobutuhadden!!Toen ben ik zo verschrikkelijk kwaad geworden dat ik de Franse Ambassade overonze radio de huid vol gescholden heb, wetend dat het franse leger onzeradioverbindingen volgt. Collega's zeiden me om dat niet zo hard te roepen,waarop ik dan iedere keer weer het hele verhaal vertelde, zeggend dat ikdonders goed wist dat de fransen onze uitzendingen afluisteren.Een paar dagen later kwam de prefect mij zien om me uit te nodigen voor eenveiligheids bijeenkomst met de hoogste vertegenwoordiger van het franse legeruit Bangui. Ik heb geweigerd om daar naar toe te gaan, zeggend dat ik de handenvol had met het ontvangen en verzorgen van de vluchtelingen. Toen vroeg deprefect of de veiligheidsconferentie dan bij mij gehouden kon worden, zodat ik geen onnodige tijd zou verliezen. Dat hebben we toen afgesproken. Wat bleek: de franse hoge Piet was speciaal gekomen om mij uit te leggen dat Frankrijk geen schuld trof en dat ik mijn vraag tot evacuatie aan het leger had moetenrichten. Ik heb hem toen gezegd dat dat "gelul" is. Dat ze onze radioafluisteren en dus precies wisten wat er aan de hand was. En als de franseambassade dan blijkbaar door zo'n stelletje onbenullen bevolkt werd ze dan beter de hele zaak konden sluiten.
Groep 2: De grote groep Zaïrezen. Opgevangen door de plaatselijke bevolking.UNHCR, en andere vluchtelingen organisaties die per vliegtuig, helikopter,auto's aan komen razen om de toestand op te nemen, de vluchtelingen tetellen... Maar nooit met iets om de mensen te helpen. Dan hadden ze ook nog hetlef om te vragen om op de missie te overnachten (we hadden meer als 50vluchtelingen in huis en aan tafel).Op mijn vraag of ze niet met wat hulp konden komen was hun reactie: Nee, wemoeten eerst de situatie opnemen, kampen zoeken en inrichten, enz. Waarop eenvan de mensen hier zei: "Een lege maag heeft geen WC nodig". Maar ze kondenniets doen voordat de vluchtelingen achter "prikkeldraad" zaten. Toen wevertelden dat er geen kamp en geen prikkeldraad nodig was omdat devluchtelingen bij de mensen thuis opgenomen werden, was hun reactie: "Oh, danis het dus alleen maar familiebezoek". Dan zou je zo'n stel onbenullen toch dekop inslaan?Bovendien vertrokken hun auto's volgeladen met de weinige vis en het weinigeeten dat hier nog op de markt te vinden was. Goedkoper als in Bangui. "Onze"vluchtelingen zijn niet ver het binnenland in gedeporteerd, zodat ze na eenpaar maanden meteen weer terug konden toen het weer rustig was aan de anderekant.
Groep 3: De groep van 450 tot 500 Ruandezen. Dagelijks maakten onze dames etenvoor hen klaar en werd dat aan hen uitgedeeld. Bovendien werd er ook medischvoor hen gezorgd door de zusters. Eentje is er hier overleden en op ons kerkhofbegraven: de hele stad en de hoogste autoriteiten waren er bij om die man eenwaardig "afscheid" te geven. Heel indrukwekkend. Ik heb altijd nog het plangehad om op zijn graf een standbeeldje te zetten voor "de onbekendevluchteling". Jammer genoeg is dat er nooit van gekomen en dat "steekt" me nogsteeds.Weken (of maanden) later zijn ze dan eidelijk door de UNHCR afgevoerd naar eenkamp ergens in het verre noorden. Weer een tijd later hoorden we dat er een"opstandje" was geweest in het kamp en dat de meeste vluchtelingen waren gedooddoor het leger??? Toen het weer helemaal rustig was ben ik naar Bangui gegaan waar het in mijnandere brief beschreven voorval heeft plaats gevonden. Zie tekst die ik hierkopiëer. "Toen de vluchtelingen vanuit de Zaïre weer naar huis waren ben ik naar dehoofdstad gegaan en in een brief aan de UNHCR heb ik de vraag gesteld hoeveelhet programma "vluchtelingen in Mobaye" hen had gekost en hoeveel van dat geldbij de vluchtelingen was terechtgekomen. De vertegenwoordiger van UNHCR heefttoen gedreigd om mij voor het gerecht te dagen en mij het land uit te latenzetten. Een simpele vraag: Operatie "vluchtelingen Mobaye" heeft hoeveel gekosten hoeveel daarvan is bij de doelgroep terecht gekomen?"
Groeten, Ben van Breen
p.s. Een paar dagen geleden zijn er (ik meen bij Baoro) 2 dokters (van OMS) met hunmilitaire escorte in een hinderlaag gereden en neergeschoten. OMS, UNICEF, UN,Banque MONDIALE; etc. rijden altijd met een militair escorte, "zeer moedig" vanhen, want volgens mij lopen ze dan veel meer gevaar. Maar bij de plaatselijkebevolking maakt dat wel indruk: zulke belangrijke persoonlijkheden!!
Thursday, April 06, 2006
Ontwikkelingsproblematiek door de ogen van pere Ben
Mobaye, 4 April 2006,
Beste vrienden,
Het is weer bijna Pasen. De tijd vliegt voorbij. Op de eerste plaats wens ik U
allen een Zalig Paasfeest en een paar mooie dagen.
Hier in Mobaye gaat alles zo zijn gewone gangetje: een hoop mensen op bezoek en
genoeg werk. De bisschop is hier net 10 dagen geweest, samen met een paar van
zijn Europese medewerkers. Hele aardige mensen. Ook hebben we Tom Pronk (neef
van Maanicus) en zijn dochter op bezoek gehad. Heel sympathiek.
Met andere bezoekers hebben we nogal eens wat te stellen.
Zo hadden we een groep van 5 man die met veel eisen hun bezoek aangekondigd
hadden. 3 van die mensen kwamen uit Frankrijk (franse vastenaktie), een uit
Bangui en een uit Alindao.
Even vooraf: veel van die organisaties waar ik het over ga hebben ken ik al
jaren en in het verleden hebben we daar goed mee samengewerkt, maar zij
beginnen nu veelal hun strategie aan te passen aan de globalisering, met
kantoren en lobby's in Brussel en van vrijwilligersorganisaties beginnen ze
beroepsorganisaties te worden, met zware bijna onbetaalbare structuren. Daar
moeten ze geld voor vinden. Nu terug naar mijn verhaal.
Via de radio hadden ze al laten weten wat we allemaal moesten voorbereiden en
wanneer ze er zouden zijn.
Toen ze er waren (2 dagen vroeger dan afgesproken) wilden ze dat we meteen de
door hen verlangde en door ons georganiseerde bijeenkomst met een hoop mensen
twee dagen zouden vervroegen, want ze hadden "zakken vol geld" om projekten mee
te beginnen. Maar dat verhaal kende ik al, want een week van te voren hadden we
al een andere groep mensen die ook zeiden dat ze zo'n zak met geld hadden.
Bovendien komen er de komende weken nog een stel organisaties die allemaal
zeggen dat ze een zak vol geld hebben. Maar in feite hebben ze helemaal niks,
alleen hopen ze een hoop geld te kunnen krijgen van de Europese Unie. De
Europese Unie heeft namelijk,(ik geloof) 100 miljoen euro voor
ontwikkelingswerk in de RCA. Dat geld willen ze niet rechtsstreeks via de
regering maar via ontwikkelingsorganisaties geven. Nu staan al die
ontwikkelingsorganisaties allemaal te trappelen om met dat geld aan de slag te
gaan, maar daarvoor hebben ze goede projekten nodig. Zodoende is de "slag om de
ontwikkelingsprojekten" begonnen. Iedere organisatie wil een zo groot mogelijk
aandeel in deze "gouden markt" want daarmee kunnen ze hun eigen organisaties in
stand houden en vergroten. Het zijn allemaal organisaties die het goed met ons
voorhebben, maar zij willen op hun niveau niet samenwerken, maar zijn met
elkaar in concurrentie en dat kost handen vol ontwikkelingsgeld.
Dus ze komen als roofvogels naar de RCA en zwerven uit over het hele land:
dollar tekens in hun ogen en de mensen gouden bergen belovend. Dat zijn dan
studiereizen die ook van dat Europese geld betaald moeten worden. En zo
verdwijnt er al een behoorlijk deel van de 100 miljoen in
"studiereis"vergoedingen, in "studiereis"salarissen, in
"studiereis"papierwinkels en ga zo maar door.
Het laatste Europese projekt dat we hier hebben gehad, is vorig jaar
uitgevoerd: "Het opknappen van de structuren van de gezondheidszorg in de
streek". Een project waar de Europese Unie al jaren geleden het geld voor had
vrijgemaakt. En toen begon het: Jaar in jaar uit kwamen verschillende
organisaties die zich voordeden als ontwikkelings en vrijwilligers organisaties
naar Mobaye om een plan te ontwikkelen. Iedere keer waren ze bij ons te gast.
Iedere keer dezelfde beloftes "dit jaar gaan we beginnen" met prachtige
verhalen over wat ze allemaal zouden gaan doen: opknapbeurt van alle
ziekenhuizen en ziekenhuisjes, nieuwbouw, medicijnen, enz. Het waren steeds
mensen die zeiden dat ze zakken vol geld hadden en dat jaar in jaar uit.
Minstens 10 jaar lang.
Anderhalf jaar geleden was het dan eindelijk zover, maar van de 2 miljoen euro
was nog slechts de helft over. Een miljoen was verdwenen in studie.
Bovendien heeft de internationale organisatie die het klusje moest klaren zich
er met zo min mogelijk moeite vanaf gemaakt door het geld vooral uit te geven
voor: eigen salarissen (een Canadees en een Maliën), eigen auto's, auto's en
salarissen voor hun plaatselijke medewerkers, computers enz. 2
buitenboordmotoren met 2 geïmporteerde bootjes en ga maar door, maar aan het
ziekenhuis en aan de ziekenhuisjes elders in de provincie is niets gedaan. De
dokter vraagt mij nu dat ziekenhuis een beetje op te knappen. Ik heb hem laten
weten dat ik niet ga doen wat de organisatie die er tonnen voor had ontvangen,
niet gedaan heeft. Een positief onderdeel van dat projekt is wel dat ze er voor
gezorgd hebben dat de electriciteitscentrale van Mobaye weer werkt. Dat is toch
mooi meegenomen.
Maar nu even terug naar onze "gasten" die 2 dagen te vroeg kwamen. Ze kwamen al
binnen met de aankondiging dat ze miljoenen te verdelen hadden, dat we alleen
nog maar even een paar projectjes moesten maken en dat dat dan allemaal op 1
Januari 2007 zou kunnen beginnen met voor elk project een door hen geleverde
mijnheer/mevrouw om ons raad te geven.(Ze gaan er namelijk vanuit dat mensen in
het binnenland achterlijk zijn en zelf niet veel kunnen) Ik heb ze gevraagd om
eerst maar eens te gaan zitten, en hoe het kwam dat ze 2 dagen eerder waren dan
afgesproken, want dat ik een grote vergadering met een hoop mensen had
georganiseerd voor 2 dagen later. Nee, dat moest dan meteen veranderd worden,
het liefst nog dezelfde avond en anders de volgende morgen, want dan gingen ze
weer verder. Toen ben ik uit mijn slof geschoten: "Jullie zijn een stel
onbeschofte oplichters: 1. jullie hebben geen cent te makken, maar jullie zijn
gewoon handelaren in projecten waar jullie geld aan willen verdienen voor
jullie eigen organisatie. 2. Omdat jullie uit Europa en uit de hoofdstad komen
hebben jullie geen enkel respect voor de mensen in het binnenland en denken
jullie dat wij maar naar jullie pijpen moeten dansen en jullie op staande voet
als de "redders" moeten ontvangen en onze aganda's aan die van jullie moeten
aanpassen. 3. Jullie doen beloftes die jullie niet kunnen nakomen en geven de
mensen valse hoop en iedere keer worden die mensen weer bedrogen.
De volgende dag hebben we een kleine vergadering gehad met ze. Toen bleek
nogmaals dat ze absoluut niet geinyteresseerd waren in alles wat wij al doen,
maar alleen grote projekten wilden "verkopen".
Toen ik enkele voorbeelden gaf van dingen waar ze ons bij konden helpen bleek
dat steeds heel goed te zijn, maar moest het iedere keer veel groter en
kostbaarder.
1. Ons projectje om met een goede 2.500 euro 200 weeskinderen naar school te
helpen in 2007 en 2008 viel niet in goede smaak. Dat moest veel groter. Het
kwam er op neer dat ze voor 2.500 euro niet hun hele papierwinkel kunnen laten
draaien.
2. Bij een bezoek aan onze 2 bibliotheken kreeg ons voorstel om elk jaar 1.000
tot 2.000 euro te geven voor de aanschaf van boeken en tijdschriften, eenzelfde
minachtend onthaal: daar moest een veel groter project van gemaakt worden met
computers (die we al hebben, maar die we rustig nog een keer konden vragen),
met internetaansluiting (in een plaats waar geen telefoonverbinding is), met
video en "groot scherm" televisie, enz. enz.
3. Toen dacht ik een goed idee te hebben: In Mobaye staan nogal wat openbare
gebouwen: scholen, kleuterscholen, gevangenis, enz. die wel een opknapbeurt
kunnen gebruiken. Daar willen wij graag aan meehelpen op voorwaarde dat de
mensen het zelf gaan doen en ook inderdaad meehelpen. Dat vraagt tijd om ze
zover te krijgen, maar als ze er dan ook klaar voor zijn moet je de
werkzaamheden meteen starten en niet nog eens een jaar of twee jaar wachten.
Dus mijn voorstel: Laat ons kunnen beschikken over een fonds van 20 - 30.000
euro die we meteen kunnen gebruiken en waarvan we later verantwoording
afleggen. Toen keken ze me aan alsof ik op 28 December geboren ben (wat
natuurlijk waar is).
4. Toen kregen we het over alle projecten die hier in Mobaye al worden
uitgevoerd door grote internationale organisaties zoals AIDS en TUBERCULOSE
bestrijding en een voedselprogramma voor de scholen. Drie grote projecten die
tot nu toe alleen bestaan uit dure studiereizen, vormingscursussen, enz. Zo af
en toe wordt er ook een begin gemaakt met behandeling van zieken. Tuberculose
en Aids bestrijding: gratis. Ze komen met een partijtje medicijnen. De zieken
beginnen een behandeling en.... na een maand zijn de medicijnen op. Aidsremmers
moeten levenslang genomen worden en bij onderbreking van de behandeling is de
afloop binnen de kortste keren dodelijk. Gelukkig voor onze aidszieken is er de
missie om die behandelingen op onze kosten door te zetten. Tuberculose
medicijnen moeten 9 maanden lang genomen worden, zoniet wordt de
ziekteveroorzaker resistent en is de ziekte niet meer te bestrijden. De
voedselvoorziening voor de scholen heeft 28 dagen geduurd en sinds 3 maanden
wachten de scholen op nieuwe toevoer... En zo kunnen we doorgaan.
Het antwoord van mijn gasten uit de hoofdstad: "Ja maar dat is niet de fout van
die organisaties, want de nodige medicijnen, het nodige voedsel is niet meer in
het land te vinden."
Waarop ik heb geantwoord dat al die organisaties in prachtige terreinwagens met
grote zendantennes rondrijden en allemaal voorzien zijn van satelliet
telefoons. Ze kunnen er wel voor zorgen dat die wagens en die telefoons in
grote aantallen het land binnenkomen, maar ze zijn niet in staat om de
basisbenodigdheden voor hun werk (medicijnen, enz)in te voeren????? De
gezondheid van de bevolking kan ze allemaal geen barst schelen, het enige waar
ze op uit zijn is het "grote geld" om hun werkplaats en die van hun organisatie
in stand te houden: "Charity is big money" (De markt van de "Liefdadigheid" is
groot geld).
Ons weeskinderen projectje in Mobaye met zijn 200 weeskinderen naar school en
in de kleren gestoken met gezondheidszorg kost ons dit jaar ongeveer 2.500
euro. 2.500 euro die rechtsstreeks bij de kinderen terechtkomen. Zou het over
een van bovengenoemde organisaties gegaan zijn dan waren onze kinderen
waarschijnlijk nooit naar school gegaan en had het projectje minstens 10 keer
zoveel gekost.
Er zal wel weer een tijd komen dat zelfs de Europese Unie gaat inzien dat het
teveel geld kost en dat er eigenlijk nog niks bij de mensen voor wie het
bedoeld is terecht komt,.... maar dan zijn we weer een paar jaar verder. Nu
kunnen de regeringen nog trots laten zien hoeveel er voor ontwikkelingshulp
wordt uitgegeven, bovendien met al die "specialisten" is er wat minder
werkeloosheid....
Mijn opmerkingen aan de "blaaskaken" die hier met die "gouden bergen" leuren
wordt mij niet in dank afgenomen, want ik zou ze met open armen moeten
ontvangen.
Ik denk ook dat deze brief bij veel mensen in slechte aarde zal vallen, maar
dat neem ik voor lief. Ik ben wel geen "klokkenluider", alleen iemand die zijn
ogen niet in zijn zak heeft en die al 40 jaar met de mensen een nieuwe toekomst
probeert op te bouwen.
Tot slot wens ik U, waar ik deze brief mee begonnen ben, allen nog een Zalig en
Gezegend Paasfeest met een paar fijne dagen.
Ben van Breen.
Beste vrienden,
Het is weer bijna Pasen. De tijd vliegt voorbij. Op de eerste plaats wens ik U
allen een Zalig Paasfeest en een paar mooie dagen.
Hier in Mobaye gaat alles zo zijn gewone gangetje: een hoop mensen op bezoek en
genoeg werk. De bisschop is hier net 10 dagen geweest, samen met een paar van
zijn Europese medewerkers. Hele aardige mensen. Ook hebben we Tom Pronk (neef
van Maanicus) en zijn dochter op bezoek gehad. Heel sympathiek.
Met andere bezoekers hebben we nogal eens wat te stellen.
Zo hadden we een groep van 5 man die met veel eisen hun bezoek aangekondigd
hadden. 3 van die mensen kwamen uit Frankrijk (franse vastenaktie), een uit
Bangui en een uit Alindao.
Even vooraf: veel van die organisaties waar ik het over ga hebben ken ik al
jaren en in het verleden hebben we daar goed mee samengewerkt, maar zij
beginnen nu veelal hun strategie aan te passen aan de globalisering, met
kantoren en lobby's in Brussel en van vrijwilligersorganisaties beginnen ze
beroepsorganisaties te worden, met zware bijna onbetaalbare structuren. Daar
moeten ze geld voor vinden. Nu terug naar mijn verhaal.
Via de radio hadden ze al laten weten wat we allemaal moesten voorbereiden en
wanneer ze er zouden zijn.
Toen ze er waren (2 dagen vroeger dan afgesproken) wilden ze dat we meteen de
door hen verlangde en door ons georganiseerde bijeenkomst met een hoop mensen
twee dagen zouden vervroegen, want ze hadden "zakken vol geld" om projekten mee
te beginnen. Maar dat verhaal kende ik al, want een week van te voren hadden we
al een andere groep mensen die ook zeiden dat ze zo'n zak met geld hadden.
Bovendien komen er de komende weken nog een stel organisaties die allemaal
zeggen dat ze een zak vol geld hebben. Maar in feite hebben ze helemaal niks,
alleen hopen ze een hoop geld te kunnen krijgen van de Europese Unie. De
Europese Unie heeft namelijk,(ik geloof) 100 miljoen euro voor
ontwikkelingswerk in de RCA. Dat geld willen ze niet rechtsstreeks via de
regering maar via ontwikkelingsorganisaties geven. Nu staan al die
ontwikkelingsorganisaties allemaal te trappelen om met dat geld aan de slag te
gaan, maar daarvoor hebben ze goede projekten nodig. Zodoende is de "slag om de
ontwikkelingsprojekten" begonnen. Iedere organisatie wil een zo groot mogelijk
aandeel in deze "gouden markt" want daarmee kunnen ze hun eigen organisaties in
stand houden en vergroten. Het zijn allemaal organisaties die het goed met ons
voorhebben, maar zij willen op hun niveau niet samenwerken, maar zijn met
elkaar in concurrentie en dat kost handen vol ontwikkelingsgeld.
Dus ze komen als roofvogels naar de RCA en zwerven uit over het hele land:
dollar tekens in hun ogen en de mensen gouden bergen belovend. Dat zijn dan
studiereizen die ook van dat Europese geld betaald moeten worden. En zo
verdwijnt er al een behoorlijk deel van de 100 miljoen in
"studiereis"vergoedingen, in "studiereis"salarissen, in
"studiereis"papierwinkels en ga zo maar door.
Het laatste Europese projekt dat we hier hebben gehad, is vorig jaar
uitgevoerd: "Het opknappen van de structuren van de gezondheidszorg in de
streek". Een project waar de Europese Unie al jaren geleden het geld voor had
vrijgemaakt. En toen begon het: Jaar in jaar uit kwamen verschillende
organisaties die zich voordeden als ontwikkelings en vrijwilligers organisaties
naar Mobaye om een plan te ontwikkelen. Iedere keer waren ze bij ons te gast.
Iedere keer dezelfde beloftes "dit jaar gaan we beginnen" met prachtige
verhalen over wat ze allemaal zouden gaan doen: opknapbeurt van alle
ziekenhuizen en ziekenhuisjes, nieuwbouw, medicijnen, enz. Het waren steeds
mensen die zeiden dat ze zakken vol geld hadden en dat jaar in jaar uit.
Minstens 10 jaar lang.
Anderhalf jaar geleden was het dan eindelijk zover, maar van de 2 miljoen euro
was nog slechts de helft over. Een miljoen was verdwenen in studie.
Bovendien heeft de internationale organisatie die het klusje moest klaren zich
er met zo min mogelijk moeite vanaf gemaakt door het geld vooral uit te geven
voor: eigen salarissen (een Canadees en een Maliën), eigen auto's, auto's en
salarissen voor hun plaatselijke medewerkers, computers enz. 2
buitenboordmotoren met 2 geïmporteerde bootjes en ga maar door, maar aan het
ziekenhuis en aan de ziekenhuisjes elders in de provincie is niets gedaan. De
dokter vraagt mij nu dat ziekenhuis een beetje op te knappen. Ik heb hem laten
weten dat ik niet ga doen wat de organisatie die er tonnen voor had ontvangen,
niet gedaan heeft. Een positief onderdeel van dat projekt is wel dat ze er voor
gezorgd hebben dat de electriciteitscentrale van Mobaye weer werkt. Dat is toch
mooi meegenomen.
Maar nu even terug naar onze "gasten" die 2 dagen te vroeg kwamen. Ze kwamen al
binnen met de aankondiging dat ze miljoenen te verdelen hadden, dat we alleen
nog maar even een paar projectjes moesten maken en dat dat dan allemaal op 1
Januari 2007 zou kunnen beginnen met voor elk project een door hen geleverde
mijnheer/mevrouw om ons raad te geven.(Ze gaan er namelijk vanuit dat mensen in
het binnenland achterlijk zijn en zelf niet veel kunnen) Ik heb ze gevraagd om
eerst maar eens te gaan zitten, en hoe het kwam dat ze 2 dagen eerder waren dan
afgesproken, want dat ik een grote vergadering met een hoop mensen had
georganiseerd voor 2 dagen later. Nee, dat moest dan meteen veranderd worden,
het liefst nog dezelfde avond en anders de volgende morgen, want dan gingen ze
weer verder. Toen ben ik uit mijn slof geschoten: "Jullie zijn een stel
onbeschofte oplichters: 1. jullie hebben geen cent te makken, maar jullie zijn
gewoon handelaren in projecten waar jullie geld aan willen verdienen voor
jullie eigen organisatie. 2. Omdat jullie uit Europa en uit de hoofdstad komen
hebben jullie geen enkel respect voor de mensen in het binnenland en denken
jullie dat wij maar naar jullie pijpen moeten dansen en jullie op staande voet
als de "redders" moeten ontvangen en onze aganda's aan die van jullie moeten
aanpassen. 3. Jullie doen beloftes die jullie niet kunnen nakomen en geven de
mensen valse hoop en iedere keer worden die mensen weer bedrogen.
De volgende dag hebben we een kleine vergadering gehad met ze. Toen bleek
nogmaals dat ze absoluut niet geinyteresseerd waren in alles wat wij al doen,
maar alleen grote projekten wilden "verkopen".
Toen ik enkele voorbeelden gaf van dingen waar ze ons bij konden helpen bleek
dat steeds heel goed te zijn, maar moest het iedere keer veel groter en
kostbaarder.
1. Ons projectje om met een goede 2.500 euro 200 weeskinderen naar school te
helpen in 2007 en 2008 viel niet in goede smaak. Dat moest veel groter. Het
kwam er op neer dat ze voor 2.500 euro niet hun hele papierwinkel kunnen laten
draaien.
2. Bij een bezoek aan onze 2 bibliotheken kreeg ons voorstel om elk jaar 1.000
tot 2.000 euro te geven voor de aanschaf van boeken en tijdschriften, eenzelfde
minachtend onthaal: daar moest een veel groter project van gemaakt worden met
computers (die we al hebben, maar die we rustig nog een keer konden vragen),
met internetaansluiting (in een plaats waar geen telefoonverbinding is), met
video en "groot scherm" televisie, enz. enz.
3. Toen dacht ik een goed idee te hebben: In Mobaye staan nogal wat openbare
gebouwen: scholen, kleuterscholen, gevangenis, enz. die wel een opknapbeurt
kunnen gebruiken. Daar willen wij graag aan meehelpen op voorwaarde dat de
mensen het zelf gaan doen en ook inderdaad meehelpen. Dat vraagt tijd om ze
zover te krijgen, maar als ze er dan ook klaar voor zijn moet je de
werkzaamheden meteen starten en niet nog eens een jaar of twee jaar wachten.
Dus mijn voorstel: Laat ons kunnen beschikken over een fonds van 20 - 30.000
euro die we meteen kunnen gebruiken en waarvan we later verantwoording
afleggen. Toen keken ze me aan alsof ik op 28 December geboren ben (wat
natuurlijk waar is).
4. Toen kregen we het over alle projecten die hier in Mobaye al worden
uitgevoerd door grote internationale organisaties zoals AIDS en TUBERCULOSE
bestrijding en een voedselprogramma voor de scholen. Drie grote projecten die
tot nu toe alleen bestaan uit dure studiereizen, vormingscursussen, enz. Zo af
en toe wordt er ook een begin gemaakt met behandeling van zieken. Tuberculose
en Aids bestrijding: gratis. Ze komen met een partijtje medicijnen. De zieken
beginnen een behandeling en.... na een maand zijn de medicijnen op. Aidsremmers
moeten levenslang genomen worden en bij onderbreking van de behandeling is de
afloop binnen de kortste keren dodelijk. Gelukkig voor onze aidszieken is er de
missie om die behandelingen op onze kosten door te zetten. Tuberculose
medicijnen moeten 9 maanden lang genomen worden, zoniet wordt de
ziekteveroorzaker resistent en is de ziekte niet meer te bestrijden. De
voedselvoorziening voor de scholen heeft 28 dagen geduurd en sinds 3 maanden
wachten de scholen op nieuwe toevoer... En zo kunnen we doorgaan.
Het antwoord van mijn gasten uit de hoofdstad: "Ja maar dat is niet de fout van
die organisaties, want de nodige medicijnen, het nodige voedsel is niet meer in
het land te vinden."
Waarop ik heb geantwoord dat al die organisaties in prachtige terreinwagens met
grote zendantennes rondrijden en allemaal voorzien zijn van satelliet
telefoons. Ze kunnen er wel voor zorgen dat die wagens en die telefoons in
grote aantallen het land binnenkomen, maar ze zijn niet in staat om de
basisbenodigdheden voor hun werk (medicijnen, enz)in te voeren????? De
gezondheid van de bevolking kan ze allemaal geen barst schelen, het enige waar
ze op uit zijn is het "grote geld" om hun werkplaats en die van hun organisatie
in stand te houden: "Charity is big money" (De markt van de "Liefdadigheid" is
groot geld).
Ons weeskinderen projectje in Mobaye met zijn 200 weeskinderen naar school en
in de kleren gestoken met gezondheidszorg kost ons dit jaar ongeveer 2.500
euro. 2.500 euro die rechtsstreeks bij de kinderen terechtkomen. Zou het over
een van bovengenoemde organisaties gegaan zijn dan waren onze kinderen
waarschijnlijk nooit naar school gegaan en had het projectje minstens 10 keer
zoveel gekost.
Er zal wel weer een tijd komen dat zelfs de Europese Unie gaat inzien dat het
teveel geld kost en dat er eigenlijk nog niks bij de mensen voor wie het
bedoeld is terecht komt,.... maar dan zijn we weer een paar jaar verder. Nu
kunnen de regeringen nog trots laten zien hoeveel er voor ontwikkelingshulp
wordt uitgegeven, bovendien met al die "specialisten" is er wat minder
werkeloosheid....
Mijn opmerkingen aan de "blaaskaken" die hier met die "gouden bergen" leuren
wordt mij niet in dank afgenomen, want ik zou ze met open armen moeten
ontvangen.
Ik denk ook dat deze brief bij veel mensen in slechte aarde zal vallen, maar
dat neem ik voor lief. Ik ben wel geen "klokkenluider", alleen iemand die zijn
ogen niet in zijn zak heeft en die al 40 jaar met de mensen een nieuwe toekomst
probeert op te bouwen.
Tot slot wens ik U, waar ik deze brief mee begonnen ben, allen nog een Zalig en
Gezegend Paasfeest met een paar fijne dagen.
Ben van Breen.
