Piloten zonder Grenzen in de Centraal Afrikaanse Republiek

Donderdag 20 juli zijn we met de Uzima nog eens naar Oostwold gegaan. Niels voor de tweede keer en Christoph – zijn partner voor de komende twee jaar – voor de eerste keer.
Kennismaken met de Cessna 206. Steile bochten, langzaam vliegen en landingen maken met en zonder flaps, met en zonder motor. Er zijn talloze variaties mogelijk, de één nog leuker dan de ander.
Niels heeft het ook nog een poosje alleen gedaan. Goed voor zijn zelfvertrouwen en ontzettend leuk om – zo naast de baan in het gras luierend – te zien. De 206 heeft een zware motor en deze 206 heeft niet veel uitlaat en – bij hoge toerentallen – een snerpende propeller. Kortom hartverwarmend om te zien en om te horen.
Na terugkomst had Albertine voor heerlijke broodjes gezorgd. Albertine – die Christoph chauffeert tijdens zijn verblijf in Nederland – zou eerst mee naar Oostwold, maar Albertine was te ziek. Veertig graden koorts enzo. Een echte PzG bikkel.
Op Lelystad wachtte Dick (de drukker van het PzG blaadje en co-piloot tijdens de overtocht naar Kenia) nog op een opfrisser met de 206. Hij kende het toestel al van een eerdere ferry, maar dat was alweer een poos geleden.
Na een geslaagde opfrisser bood Dick mij aan hetzelfde programma nu eens in zijn Lancair Columbia 300 te doen!
Wauw …
Alsof ik van mijn Volvo Amazon overstap in een Porsche. Wát een verschil. En dat vliegtuig heeft ook een side stick. Maar dat bleek heel erg mee te vallen. Een prachtig vliegtuig en een super afsluiting van een heerlijke dag.

Naast het minder verheffende programmeren houd ik mij ook bezig met minder verheffend – maar wel heel leuk zo nu en dan – vliegen : reclameslepen om precies te zijn.
Afgelopen zaterdag was het weer heerlijk weer en mocht ik een rondje strand doen. Dat is via Amsterdam, recht over Schiphol, Haarlem , Zandvoort, Den Haag, Gouda en via alle meren en plassen weer terug naar huis.
Met zo’n Piper Cub is dat heel fijn. Hij kan langzaam en met de deur open voel je je echt in een ouderwetse cabriolet.

Vrijdag 7 juli werd de nieuwe Uzima door (en voor) Terre des Hommes ten doop gehouden. Uzima heb ik even opgezocht :

UZIMA IS THE SWAHILI WORD FOR WHOLENESS / VIGOUR / LIFE / VITALITY / MATURITY / PERFECTION...

Maar in dit geval is de Uzima de vervanger van de gekraakte voorganger, zie ook de link van Terre des Hommes hiernaast. Een vliegtuig om mobiele klinieken mee te verplaatsen en om ambulance diensten mee uit te voeren.
Terre des Hommes verzorgt de medische know how. Piloten zonder Grenzen doet dat op vlieggebied en de bewoners van Turkana zorgen voor een geschikte plaats om te landen.

Bij de doop mochten ook een aantal mensen een kleine rondvlucht maken op dit speciale vliegtuig en samen met Niels – degeen die in Kenia mag gaan sturen – mocht ik de reisbegeleider zijn. Dat was natuurlijk een hele eer.
De onvermijdelijke fles champagne werd bij deze tewaterlating niet tegen de Uzima kapot gegooid, omdat het niet van tevoren zeker was welke deelnemer van deze botsing het zou overleven. Dus werd de fles – na enig schudden – feestelijk geopend en de inhoud werd over de motorkap uitgegoten.

In Kenia vliegt Piloten zonder Grenzen voor Terre des Hommes. Per vliegtuig wordt daar een mobiele kliniek verzorgt, zie ook de Kenia link op deze weblog.
Eind vorig jaar is het vliegtuig daar verongelukt. Gelukkig zonder fysieke gevolgen voor de inzittenden.
Inmiddels is er een ander vliegtuig gevonden in Amerika. Dat is overgevlogen en staat nu op Lelystad. Een mooie gelegenheid om de twee aanstaande Afrika vliegers Bas en Niels kennis te laten maken met de Cessna 206 en tegelijkertijd dit nieuwe vliegtuig eens aan de tand te voelen.
Zondag 2 juli was een stralende dag. Dennis zou de Uzima II (zo heet ie) overvliegen vanuit Midden Zeeland, waar hij een (verf)spuitbeurt had gehad. Om 11:00 uur kwamen we allevier samen op Lelystad. Na benzine en koffie te hebben getankt, gingen we naar Oostwold in Oost-Groningen met Niels als eerste vlieger. Na onderweg wat te hebben geoefend met steile bochten en langzaam vliegen – wat kan dat ding langzaam en wat maakt ie daarbij een hoop herrie – kwamen we op Oostwold op tijd voor de koffie.
Na de koffie zijn Niels, Bas en ik weer ingestapt voor heel veel oefenlandingen. Met remkleppen en zonder. Met motor en zonder. En natuurlijk met als toetje de baan vrijmaken. Dus laag en hard met wind mee over de baan, zodat mens en dier aan de kant gaan en dan aan het eind keren en landen. Erg leuk. Doen we vast nog eens. Halverwege even een korte plaspauze midden op de baan, een vliegerwissel en het was Bas zijn beurt. Bas heeft ons ook weer naar Lelystad gevlogen.
Het was een prachtige dag.