Wednesday, November 22, 2006
pater Ben keert terug in Centraal Afrika
Beste allemaal.
Dit was wel de snelste doorstart naar Mobaye die ik ooit gehad heb.
In Amsterdam liep alles op rolletjes.
Wat betreft de bagage stond er onder op mijn ticket: PC.
Op de tickets van Betsie en Clemens stond 30 kg.
Ik wist niet wat PC betekende, maar de dame van het inchecken wel. Toch twijfelde ze er even aan of de bagage van Clemens en Betsie ook wel 2 x 23 kg per persoon mocht zijn. We hebben alle bagage op een grote hoop gegooid
(6 koffers van naar wij dachten 23 kilo en dan nog een extra tasje van ongeveer 10 kilo), maar onze weegschaal thuis was meer voor mensen die eigenlijk niet zoveel willen wegen als ze echt doen en onze koffers haalden dan ook ruim hun 23 kilo. Ik had de incheckdame al gezegd om maar even na te vragen per telefoon of de aangegeven 30 kilo ook inderdaad 46 kilo's mochten zijn.
Zij had echt geen tijd te verliezen met het plegen van dat soort
telefoontjes(!!!) kreeg ik al als antwoord. We hadden van te voren al afgesproken dat als er bibetaald moest worden, dan moest dat dan maar: 1 stuk bagage teveel en meer als 10 kilo te zwaar..... Een goede 250 euro:
jammer. Maar toen alles gewogen was en uit het zicht verdwenen kregen we onze kaartjes en werd er nergens over gesproken. Het eerste meevallertje.
In Parijs stonden we bijna aan de grond toen het vliegtuig ineens weer vol gas gaf en we weer de hoogte inschoten: later vertelde de gezagvoerder dat er nog een vliegtuig klaar stond op de baan waar wij moesten landen. Dat had hem waarschijnlijk een beetje kwaad gemaakt, want na een paar rondjes boven Parijs en Chantilly gevlogen te hebben kwamen wij met grote snleheid en een flinke klap toch op de landingsbaan.
Iets te laat, maar ruimschoots op tijd voor ons volgende vliegtuig. Jammer genoeg was er nergens een gelegenheid tot roken...
Parijs - Bangui: veel ruimte in het vliegtuig. Zelfs iets meer dan voorzien, want 1 passagier was niet komen opdagen. Geen ramp zul je denken, dus wel:
zijn koffers moesten eerst uit het bagageruim gevist worden: 1 uur vertraging.
Een goede maaltijd en enkele uurtjes slaap later zagen we de landingsbaan van Bangui onder ons doorschieten en...... jawel hoor..... weer een doorstart. Weer een paar rondjes gevlogen en toen konden we dan toch landen.
Een uur te laat.
Het was al lekker warm toen we in een overvolle hal op onze bagage stonden te wachten. De band waar de koffers over binnen lopen kon je slechts vaag door een haag van mensen waarnemen. Ik ging er van uit dat wij alle tijd hadden en echt niet als eersten er uit hoefden te zijn. Rusig een sigaretje gerookt terwijl Betsie onze handbagage (ook 5 stuks) bewaakte, maar toen kwam iemand mij zoeken om te zeggen dat onze piloot buiten op ons stond te wachten en dat we snel moesten zijn, want het vliegtuigje dat ons (zonder
bagage) zou doorvliegen naar Mobaye stond al klaar.
Ik door de douane naar buiten om de piloot te zoeken. En jawel, daar stond hij. Hij mocht niet door de douane naar binnen. Na even met de politie gepraat te hebben kon ik hem toch naar binnen loodsen.
Toen begon de strijd om de koffers. Toen we ze eindelijk allemaal hadden was het nog een hele kunst om ze, voor de meeste andere passagiers, door de douane te krijgen. De baas van de douane aangeschoten, uitgelegd wat er aan de hand was en toen kom het openmaken en inspecteren van de koffers beginnen. 1 op de 2 moest opengemaakt worden: een hele koffer met speelgoed, geen bezwaar. Een tas met 15 voetballen, geen bezwaar. koffers met de 5 laptops en de vliegtuig onderdelen, enz. geen bezwaar. Mijn kleinste koffertje (miskoffer) waar ook zo'n 25 leesbrillen inzaten: dat was volkomen mis. Die leesbrillen moesten officieel aangegeven worden, de rekeningen getoond, maar...... ik had geen rekening. Brilletjes gekocht bij ACTION voor
0,69 cent per stuk. We hebben minstens een kwartier, als het geen half uur is, verloren met geklets daar over. Ik had blijkbaar een iets langere adem dan het hoofd van de douane, dus we konden gaan met onze 11 stuks begage (zo'n 180 kilo).
Dan moet je echt uit het douane gebied: elke koffer voorzien van een wit krijtkruisje, getrokken door onze piloot, een assistent van hem, Betsie, Clemens en mijzelf. De deur gaat open ... een massa mensen staat daar te wachten. Van alle kanten worden handen naar de koffers uitgestoken: 11 stuks..... je moet ze wel in de gaten houden. dan staan we buiten met onze elf koffers en 4 dragers op een kluitje. De auto wordt van de parkeerplaats gehaald en dichter bij gezet. De koffers met de ogen volgend op weg naar de
auto: een grote Toyota landcruiser. Een zucht van verlichting als alle 11 stuks bagage aan boord zijn.
Afgerekend met de dragers die een goede dag hebben en elk een paar euro krijgen, en weer terug naar de incheckbalie met onze handbagage, want ons kleine vliegtuigje staat al te wachten met een ongeduldige piloot. Dat vliegtuigje gaat naar Mobaye om iemand van het Internationale Rode Kruis op te halen, dus wij krijgen een lift. Weer door de douane, nu de andere kant op en op naar het 4 zits vliegtuigje. Instappen en wegwezen. Anderhald uur later, na een pracht vlucht over bebost savanne gebied en over de wel zeer brede rivier de Oubangui, landen wij om half elf in Mobaye, waar wij opgewacht worden door Helmut en Isaie onze chauffeur.
Een warm ontvangst.
Helmut vliegt mee terug naar Bangui om te proberen ons eigen vliegtuig weer los te krijgen. Er moet een stempel op een papiertje gezet worden, maar de man van het stempel is het land uit. Misschien weet Helmut nog iemand met een reservestempel op het ministerie van de civiele luchtvaart te vinden.
Anders komt hij van de week met een auto vanuit de hoofdstad naar Mobaye, met onze koffers.
Groeten. Dat waren de eerste 5 uur in Centraal Afrika.
Ben.
(wordt vervolgd)
Dit was wel de snelste doorstart naar Mobaye die ik ooit gehad heb.
In Amsterdam liep alles op rolletjes.
Wat betreft de bagage stond er onder op mijn ticket: PC.
Op de tickets van Betsie en Clemens stond 30 kg.
Ik wist niet wat PC betekende, maar de dame van het inchecken wel. Toch twijfelde ze er even aan of de bagage van Clemens en Betsie ook wel 2 x 23 kg per persoon mocht zijn. We hebben alle bagage op een grote hoop gegooid
(6 koffers van naar wij dachten 23 kilo en dan nog een extra tasje van ongeveer 10 kilo), maar onze weegschaal thuis was meer voor mensen die eigenlijk niet zoveel willen wegen als ze echt doen en onze koffers haalden dan ook ruim hun 23 kilo. Ik had de incheckdame al gezegd om maar even na te vragen per telefoon of de aangegeven 30 kilo ook inderdaad 46 kilo's mochten zijn.
Zij had echt geen tijd te verliezen met het plegen van dat soort
telefoontjes(!!!) kreeg ik al als antwoord. We hadden van te voren al afgesproken dat als er bibetaald moest worden, dan moest dat dan maar: 1 stuk bagage teveel en meer als 10 kilo te zwaar..... Een goede 250 euro:
jammer. Maar toen alles gewogen was en uit het zicht verdwenen kregen we onze kaartjes en werd er nergens over gesproken. Het eerste meevallertje.
In Parijs stonden we bijna aan de grond toen het vliegtuig ineens weer vol gas gaf en we weer de hoogte inschoten: later vertelde de gezagvoerder dat er nog een vliegtuig klaar stond op de baan waar wij moesten landen. Dat had hem waarschijnlijk een beetje kwaad gemaakt, want na een paar rondjes boven Parijs en Chantilly gevlogen te hebben kwamen wij met grote snleheid en een flinke klap toch op de landingsbaan.
Iets te laat, maar ruimschoots op tijd voor ons volgende vliegtuig. Jammer genoeg was er nergens een gelegenheid tot roken...
Parijs - Bangui: veel ruimte in het vliegtuig. Zelfs iets meer dan voorzien, want 1 passagier was niet komen opdagen. Geen ramp zul je denken, dus wel:
zijn koffers moesten eerst uit het bagageruim gevist worden: 1 uur vertraging.
Een goede maaltijd en enkele uurtjes slaap later zagen we de landingsbaan van Bangui onder ons doorschieten en...... jawel hoor..... weer een doorstart. Weer een paar rondjes gevlogen en toen konden we dan toch landen.
Een uur te laat.
Het was al lekker warm toen we in een overvolle hal op onze bagage stonden te wachten. De band waar de koffers over binnen lopen kon je slechts vaag door een haag van mensen waarnemen. Ik ging er van uit dat wij alle tijd hadden en echt niet als eersten er uit hoefden te zijn. Rusig een sigaretje gerookt terwijl Betsie onze handbagage (ook 5 stuks) bewaakte, maar toen kwam iemand mij zoeken om te zeggen dat onze piloot buiten op ons stond te wachten en dat we snel moesten zijn, want het vliegtuigje dat ons (zonder
bagage) zou doorvliegen naar Mobaye stond al klaar.
Ik door de douane naar buiten om de piloot te zoeken. En jawel, daar stond hij. Hij mocht niet door de douane naar binnen. Na even met de politie gepraat te hebben kon ik hem toch naar binnen loodsen.
Toen begon de strijd om de koffers. Toen we ze eindelijk allemaal hadden was het nog een hele kunst om ze, voor de meeste andere passagiers, door de douane te krijgen. De baas van de douane aangeschoten, uitgelegd wat er aan de hand was en toen kom het openmaken en inspecteren van de koffers beginnen. 1 op de 2 moest opengemaakt worden: een hele koffer met speelgoed, geen bezwaar. Een tas met 15 voetballen, geen bezwaar. koffers met de 5 laptops en de vliegtuig onderdelen, enz. geen bezwaar. Mijn kleinste koffertje (miskoffer) waar ook zo'n 25 leesbrillen inzaten: dat was volkomen mis. Die leesbrillen moesten officieel aangegeven worden, de rekeningen getoond, maar...... ik had geen rekening. Brilletjes gekocht bij ACTION voor
0,69 cent per stuk. We hebben minstens een kwartier, als het geen half uur is, verloren met geklets daar over. Ik had blijkbaar een iets langere adem dan het hoofd van de douane, dus we konden gaan met onze 11 stuks begage (zo'n 180 kilo).
Dan moet je echt uit het douane gebied: elke koffer voorzien van een wit krijtkruisje, getrokken door onze piloot, een assistent van hem, Betsie, Clemens en mijzelf. De deur gaat open ... een massa mensen staat daar te wachten. Van alle kanten worden handen naar de koffers uitgestoken: 11 stuks..... je moet ze wel in de gaten houden. dan staan we buiten met onze elf koffers en 4 dragers op een kluitje. De auto wordt van de parkeerplaats gehaald en dichter bij gezet. De koffers met de ogen volgend op weg naar de
auto: een grote Toyota landcruiser. Een zucht van verlichting als alle 11 stuks bagage aan boord zijn.
Afgerekend met de dragers die een goede dag hebben en elk een paar euro krijgen, en weer terug naar de incheckbalie met onze handbagage, want ons kleine vliegtuigje staat al te wachten met een ongeduldige piloot. Dat vliegtuigje gaat naar Mobaye om iemand van het Internationale Rode Kruis op te halen, dus wij krijgen een lift. Weer door de douane, nu de andere kant op en op naar het 4 zits vliegtuigje. Instappen en wegwezen. Anderhald uur later, na een pracht vlucht over bebost savanne gebied en over de wel zeer brede rivier de Oubangui, landen wij om half elf in Mobaye, waar wij opgewacht worden door Helmut en Isaie onze chauffeur.
Een warm ontvangst.
Helmut vliegt mee terug naar Bangui om te proberen ons eigen vliegtuig weer los te krijgen. Er moet een stempel op een papiertje gezet worden, maar de man van het stempel is het land uit. Misschien weet Helmut nog iemand met een reservestempel op het ministerie van de civiele luchtvaart te vinden.
Anders komt hij van de week met een auto vanuit de hoofdstad naar Mobaye, met onze koffers.
Groeten. Dat waren de eerste 5 uur in Centraal Afrika.
Ben.
(wordt vervolgd)
