Monday, October 08, 2007
Wat doe je als je graag naar Afrika zou gaan, maar dat niet mag van je baas?
Dat klinkt frustrerend en dat is het ook. Wat is er gebeurd?
Woensdag 26 september kreeg ik een mailtje van Niels, de huidige vlieger in Kenia voor Terre des Hommes: of ik voor hem een maandje kon komen invallen? De origineel geplande invaller had het laten afweten. Ik heb hem indertijd overgelest op het huidige toestel, zo kende hij de weg naar mij. Ik was op slag enthousiast.
Eerst maar eens bij ATOS - waar ik ben gedetacheerd - gepolst of het schikte. Het schikte wonderwel. Per 1 november zou ik vertrekken en per die datum zou ook de klus - waarvoor ik ben ingehuurd - zijn afgelopen. Ze hadden me al gevraagd of ik langer wilde blijven, dus als ik half december terugkwam was ik welkom.
's Avonds ondervond ik van mijn wederhelft niets dan medewerking. Alleen wilde ze wel op bezoek komen en dat snap ik wel. We kwamen uit op de laatste week van mijn vliegen en - om ook iets anders dan spinnen, schorpioenen en slangen te zien (Turkana barst ervan) - nog anderhalf, twee weken voor de leeuwen, giraffen en andere wat meer aaibare beesten.
Donderdag 27 september was het antwoord van ATOS op de vraag "mag het ook een ietsje meer zijn?" een heel direct 'nee'. Het bleek dat er een andere - gedetacheerde - medewerker per 1 januari opstapt en dat men mij als zijn vervanger ziet. Als het "een ietsje meer" zou worden, zou de overlap te kort worden. Maar ATOS dacht mee en verzon een list: als deze medewerker nu, i.p.v. 1 januari, 1 februari zou vertrekken dan was er geen vuiltje aan de lucht. Dus ik naar deze medewerker. Hij was in principe bereid zijn vertrek een maandje uit te stellen, maar hij moest het wel weer even overleggen met zijn baas. Uiteindelijk vond zijn baas het OK en dus stonden nu langzamerhand alle lichten op groen. Dus belde ik mijn baas - Centric - om onbetaald verlof te vragen. Mijn baas vroeg om info per mail en dat heb ik hem gestuurd. Daar kreeg ik donderdag geen antwoord meer op. Ik wilde persoonlijk met mijn baas praten, maar vrijdag kon ik niet en vanaf maandag was hij twee weken weg. Intussen had ik contact gekregen met de baas van Terre des Hommes, die enigszins verbaasd was dat de originele vervanger van Niels het had laten afweten. Daarvan wilde zij toch wel het naadje van de kous weten.
Vrijdag 28 september kreeg ik een telefoontje van mijn baas. Ik kon geen onbetaald verlof krijgen. Punt. Dus zei ik dat ik dan overwoog ontslag te nemen. Maar omdat het de laatste dag van de maand was, vroeg ik om clementie en verzocht mijn baas de uiterste ontslag aanvraagdatum over het weekend heen te tillen (ik heb een maand opzegtermijn en dus moest ik uiterlijk 28 september opzeggen om 1 november weg te kunnen). Mijn baas zou dat verzoek met zijn baas overleggen en kwam een poos later terug met de mededeling dat ik het voor 16:00 uur, die dag moest zeggen anders ging het feest niet door.
Omdat de baas van Terre des Hommes niet honderd procent zeker van haar zaak was en omdat dit wel héél kort door de bocht was heb ik geen ontslag genomen. november.
Ziedaar de bron van mijn frustratie. Je zou je natuurlijk flink kunnen bezatten, maar ik koos een – althans voor mij – leukere manier om mijn tijd door te komen. Ik heb genoten van het heerlijke weer onder andere door te gaan vliegen.
En daarbij waren een aantal highlights waarvan ik foto’s heb gemaakt en die ik mijn trouwe lezertjes niet wil onthouden:
Het ging om een reclamesleepje vanaf Lelystad naar Kampen en Zwolle. Bij Lelystad was het stralend weer. Dus niemand had bedacht dat dat bij Zwolle misschien anders was. Het is de eerste keer in mijn reclamesleeploopbaan dat ik mijn doel niet bereikt heb. In overleg met de baas ben ik toch blijven hangen. Die kon eenvoudigweg niet geloven dat het een paar kilometer verderop zó potdicht zat.
Woensdag 26 september kreeg ik een mailtje van Niels, de huidige vlieger in Kenia voor Terre des Hommes: of ik voor hem een maandje kon komen invallen? De origineel geplande invaller had het laten afweten. Ik heb hem indertijd overgelest op het huidige toestel, zo kende hij de weg naar mij. Ik was op slag enthousiast.
Eerst maar eens bij ATOS - waar ik ben gedetacheerd - gepolst of het schikte. Het schikte wonderwel. Per 1 november zou ik vertrekken en per die datum zou ook de klus - waarvoor ik ben ingehuurd - zijn afgelopen. Ze hadden me al gevraagd of ik langer wilde blijven, dus als ik half december terugkwam was ik welkom.
's Avonds ondervond ik van mijn wederhelft niets dan medewerking. Alleen wilde ze wel op bezoek komen en dat snap ik wel. We kwamen uit op de laatste week van mijn vliegen en - om ook iets anders dan spinnen, schorpioenen en slangen te zien (Turkana barst ervan) - nog anderhalf, twee weken voor de leeuwen, giraffen en andere wat meer aaibare beesten.
Donderdag 27 september was het antwoord van ATOS op de vraag "mag het ook een ietsje meer zijn?" een heel direct 'nee'. Het bleek dat er een andere - gedetacheerde - medewerker per 1 januari opstapt en dat men mij als zijn vervanger ziet. Als het "een ietsje meer" zou worden, zou de overlap te kort worden. Maar ATOS dacht mee en verzon een list: als deze medewerker nu, i.p.v. 1 januari, 1 februari zou vertrekken dan was er geen vuiltje aan de lucht. Dus ik naar deze medewerker. Hij was in principe bereid zijn vertrek een maandje uit te stellen, maar hij moest het wel weer even overleggen met zijn baas. Uiteindelijk vond zijn baas het OK en dus stonden nu langzamerhand alle lichten op groen. Dus belde ik mijn baas - Centric - om onbetaald verlof te vragen. Mijn baas vroeg om info per mail en dat heb ik hem gestuurd. Daar kreeg ik donderdag geen antwoord meer op. Ik wilde persoonlijk met mijn baas praten, maar vrijdag kon ik niet en vanaf maandag was hij twee weken weg. Intussen had ik contact gekregen met de baas van Terre des Hommes, die enigszins verbaasd was dat de originele vervanger van Niels het had laten afweten. Daarvan wilde zij toch wel het naadje van de kous weten.
Vrijdag 28 september kreeg ik een telefoontje van mijn baas. Ik kon geen onbetaald verlof krijgen. Punt. Dus zei ik dat ik dan overwoog ontslag te nemen. Maar omdat het de laatste dag van de maand was, vroeg ik om clementie en verzocht mijn baas de uiterste ontslag aanvraagdatum over het weekend heen te tillen (ik heb een maand opzegtermijn en dus moest ik uiterlijk 28 september opzeggen om 1 november weg te kunnen). Mijn baas zou dat verzoek met zijn baas overleggen en kwam een poos later terug met de mededeling dat ik het voor 16:00 uur, die dag moest zeggen anders ging het feest niet door.
Omdat de baas van Terre des Hommes niet honderd procent zeker van haar zaak was en omdat dit wel héél kort door de bocht was heb ik geen ontslag genomen. november.
Ziedaar de bron van mijn frustratie. Je zou je natuurlijk flink kunnen bezatten, maar ik koos een – althans voor mij – leukere manier om mijn tijd door te komen. Ik heb genoten van het heerlijke weer onder andere door te gaan vliegen.
En daarbij waren een aantal highlights waarvan ik foto’s heb gemaakt en die ik mijn trouwe lezertjes niet wil onthouden:
Het ging om een reclamesleepje vanaf Lelystad naar Kampen en Zwolle. Bij Lelystad was het stralend weer. Dus niemand had bedacht dat dat bij Zwolle misschien anders was. Het is de eerste keer in mijn reclamesleeploopbaan dat ik mijn doel niet bereikt heb. In overleg met de baas ben ik toch blijven hangen. Die kon eenvoudigweg niet geloven dat het een paar kilometer verderop zó potdicht zat.
