Friday, November 30, 2007
Een toevallige ontmoeting ....
Laatst had ik het genoegen om met een vijf-en-twintig vliegtuigen naar Texel af te reizen in het kader van een personeelsuitje. De passagiers moesten een actieve rol vervullen: zij zouden sturen. Een zogenaamde proefles noemen we dat en over het algemeen vinden mensen het erg leuk om te merken dat vliegen helemaal niet zo moeilijk is.
In dit geval echter zat ik naast iemand, die de besturing liever aan mij overliet. Hij was eens bijna neergestort en hij wilde dat niet nog eens meemaken. Een zeer begrijpelijk sentiment. Bij navraag bleek dat het ging om een landing met een DC-10. Ze waren twaalf keer doorgestart voordat ze eindelijk stonden. Het was op Bangui geweest. Ik kende dat veld waarschijnlijk niet, want het lag ergens midden in afgelegen Afrika.
Niet klein was zijn verbazing toen ik hem meldde dat ik intiem bekend ben met dat veld. Het is de uitvalsbasis van de missievliegdienst in de Centraal Afrikaanse Republiek.
Hij was met de auto naar Mobaye gegaan, waar zijn oom – pere Piet – actief was en is. Dat ik die oom ook goed kende was opnieuw bijzonder voor ons allebei. Wat een toeval!
Hij bleek een drukkerij te runnen en niet klein was mijn verbazing toen ik weken later door hem werd gebeld met de vraag of ik er wel eens aan had gedacht om mijn verhaal op te schrijven en uit te geven? Dat was natuurlijk heel prettig om te horen. Ik heb inderdaad plannen om het verhaal uit te geven en – sterker nog – ik heb al een contract getekend met een uitgever. Dus had ik zijn vriendelijk aangeboden hulp niet nodig.
Mocht er iemand zijn die alvast een exemplaar wil reserveren: mail aan hans@swellengrebel.info en het komt vanzelf goed.
In dit geval echter zat ik naast iemand, die de besturing liever aan mij overliet. Hij was eens bijna neergestort en hij wilde dat niet nog eens meemaken. Een zeer begrijpelijk sentiment. Bij navraag bleek dat het ging om een landing met een DC-10. Ze waren twaalf keer doorgestart voordat ze eindelijk stonden. Het was op Bangui geweest. Ik kende dat veld waarschijnlijk niet, want het lag ergens midden in afgelegen Afrika.
Niet klein was zijn verbazing toen ik hem meldde dat ik intiem bekend ben met dat veld. Het is de uitvalsbasis van de missievliegdienst in de Centraal Afrikaanse Republiek.
Hij was met de auto naar Mobaye gegaan, waar zijn oom – pere Piet – actief was en is. Dat ik die oom ook goed kende was opnieuw bijzonder voor ons allebei. Wat een toeval!
Hij bleek een drukkerij te runnen en niet klein was mijn verbazing toen ik weken later door hem werd gebeld met de vraag of ik er wel eens aan had gedacht om mijn verhaal op te schrijven en uit te geven? Dat was natuurlijk heel prettig om te horen. Ik heb inderdaad plannen om het verhaal uit te geven en – sterker nog – ik heb al een contract getekend met een uitgever. Dus had ik zijn vriendelijk aangeboden hulp niet nodig.
Mocht er iemand zijn die alvast een exemplaar wil reserveren: mail aan hans@swellengrebel.info en het komt vanzelf goed.
